Eerst moet je weten dat het gebied waar ik mij bevond officieel niet eens bestaat. Deze regio van Kazachstan wordt gehuurd door Rusland en beslaat een oppervlakte met een straal van zo'n 80 kilometer en is een militaire zone. Alleen Russen en Kazachstanen mogen met een speciale vergunning in dit gebied komen. Baikonur wordt nergens aangegeven en wordt het gebied bewaakt door de militia (Russische militaire politie).

Goed, na een fietstocht van ruim 120 kilometer door de woestijn sta ik dus voor een gesloten grenspost die rond de stad Baikonur is gebouwd. Niet alleen de lanceerbasis is verboden gebied, maar zelfs de stad Baikonur is verboden gebied.

Daar stond ik dus, zonder Kazachstaans geld, water of eten voor een gesloten stad. Na zo'n lange reis was ik teleurgesteld, wanhopig misschien wel omdat ik had verwacht in Baikonur geld te kunnen pinnen om eten en drinken te kopen en een hotel te vinden. Er zat niets anders op dan naar het dorp, dat aan Baikonur stad ligt te gaan om daar een besluit te nemen wat te doen.

Na dit dorp ingereden te zijn vroeg ik aan wat kinderen of er een bankomaat was (Russisch voor een geldautomaat) en tot mijn grote opluchting kon ik in dit dorp geld pinnen om een en drinken te kopen.

Op een gegeven ogenblik kwam er een Engels sprekende jongen naar mij toe en vroeg of hij mij kon helpen. Kazachstanen zijn over het algemeen een zeer behulpzaam volk, ook al verstond ik ze niet. Ik kon de nacht bij hem en zijn familie doorbrengen en mee eten, een soort Bed & Breakfast. Ik vertelde hem mijn verhaal en dat ik Baikonur niet in kwam maar dit toch wel graag zou willen.

Er is een ding waar de Russen/Kazachstanen veel van houden, en dat is geld. Er werd gelijk actie ondernomen om toch de stad in te kunnen. Eerst werd er geprobeerd om bij de Burgemeester van het dorp om voor mij een vergunning voor vijf dagen te regelen om de stad binnen te mogen. Helaas kon ook de Burgemeester op zo'n korte termijn niets regelen.

Maar “Failure is not an option” dus ging ik voor de meer riskante mogelijkheid. Hiervoor moest er een grenswacht worden omgekocht en moest er een chauffeur worden geregeld. De volgende dag was het zover. Eindelijk zal ik ook mijn laatste doel van de reis kunnen afmaken. De stad is omringt door een muur en moesten we daar overheen klimmen en keek de grenswacht net even de andere kant op.

Aan de andere kant van de grens, in Baikonur stad stond de auto te wachten om mij door de stad rond te leiden naar de monumenten in Baikonur stad die met ruimtevaart en technologie te maken hebben, De chauffeur nam daarmee een groot risico omdat het meteen duidelijk zou zijn dat ik een toerist ben en daarmee een hoge straf riskeerde.

Het is vrijwel onmogelijk om zonder de juiste papieren bij de lanceerbasis te komen en is het gebied te ontoegankelijk om daar ongezien te komen. Ik ben 'slechts' in de stad geweest en weet bijna zeker dat weinig 'niet Russen' hier geweest zijn.

Het is jammer, dat in tegenstelling met Kourou, Baikonur door de ruimtevaart activiteiten niet ontwikkelt is en Rusland trots is op haar bakermat van de ruimtevaart, maar het juist gesloten houdt en geen buitenstaanders toelaat (behalve dan voor heel veel dollars). Toch ben ik blij mijn voetstappen in deze (verboden) stad gezet te hebben en het doel toch bereikt te hebben.