( J.Wouda / NASA, 31 Aug 2006 )
[ special ] -
46377 maal gelezen.
|
|
|
|
Neil Armstrong zou eigelijk moeten slapen. De maanwandeling was gedaan. De maanstenen waren opgeborgen. Het schip was klaar om te vertrekken. Binnen een paar uur zal de Eagle module vanaf de maan gelanceerd worden, iets wat geen schip ooit gedaan had, en Neil had zijn rust nodig. Hij kroop op de motor van de Eagle en sloot zijn ogen. Maar hij kon niet slapen. Ook Buzz Aldrin niet. In de krappe landingsmodule had Buzz een lekker plekje op de vloer gevonden. Hij strekte zich zo ver als mogelijk uit in zijn ruimtepak en sloot zijn ogen. Er gebeurde niets. Slapen op een dag als deze was ondenkbaar.
|
 20 juli 1969: De dag begon aan de achterzijde van de maan. Neil Armstrong, Buzz Aldrin en teammaat Mike Collins vlogen met hun ruimteschip 100 kilometer boven het met kraters bedekte oppervlakte. Geen mens had de achterkant van de maan ooit gezien. Tot op de dag van vandaag blijft het een land van mysterie maar de astronauten hadden geen tijd om rustig van het uitzicht te genieten. Mike Collins drukte op een knop en activeerde daarmee een set van veren die het ruimteschip in twee delen splitste. De ene helft heette Columbia, met Collins aanboord, en bleef in de ruimte. De andere helft, de Eagle, daalde langzaam over de horizon van de maan onderweg naar de "Zee van Rust".
 "U kunt de motoren aanzetten om af te dalen", zei Houston door de radio, en de raketmotoren werden afgevuurd. De Eagle, die de vorm van een tor had, was erg kwetsbaar, zelfs een kind kon een gat in slaan in de goudfolie buitenwand. Puntige maanstenen konden nog veel schade aanrichten. Dus toen Neil Armstrong zag dat de computer de module recht op een rotspartij afstuurde nam hij snel de controle over. De Eagle dook voorover en gleed over de rotsen als een zeilschip.Ondertussen rinkelde de alarmbellen op de achtergrond.
"Programma alarm", riep Armstrong, "Het was een 1202". De code was zo vreemd dat bijna niemand wist wat het betekende. Moesten ze afbreken? Moesten ze landen? "Wat is het", vroeg hij.
Tijdens overleg in Houston kwam de jonge technici, Steve Bales, met het antwoord: Het is het radarsysteem dat hapert, geen probleem. "We hebben je...." zond Houston, "U hebt een "Go" voor de landing met dat alarm".
 En daar gingen ze. Niet alles ging helemaal volgens plan. De "Zee van Rust" zou glad moeten zijn maar het zag er niet bepaald glad uit vanuit het raam van de Eagle. Armstrong zocht naar een geschikte landingsplaats. "60 seconden", klonk er uit de speakers van de radio, "30 seconde". Missie Control was gehaast toen ze de gegevens van de Eagle ontvingen. Snel, te snel zal het schip zonder brandstof komen.
Capcom verklaarde later dat de "jongens bij Missie Control bijna blauw werden" toen Armstrong zei: "Ik heb een plek gevonden". De hartslag van Neil Armstrong schoot omhoog naar 156 slagen per minuut volgens de biomedische gegevens. De brandstofmeter wees aan dat er nog maar 5,6% brandstof was toen de Eagle uiteindelijk haar voeten in de "Zee van Rust" zette.
Houston antwoordde opgelucht: "We hebben je bericht ontvangen, Eagle." Armstrong zei: "Houston, 'Rust' (Tranquility) basis hier, de Eagle (Arend) is geland". Ze begonnen gelijk met het voorbereiden om uit te stappen. Maar de NASA was nog voorzichtig. Nog nooit was er iemand op de maan geland. Wat te doen als de voetsteunen wegzakken in het maanstof, of dat de Eagle lek slaat? Terwijl Neil en Buzz zich klaar maakte om gelijk weer op te stijgen, bekeek Houston de gegevens opzoek naar problemen. Er werden geen problemen gevonden en drie uur na de landing gaf Houston eindelijk het "oké". De maanwandeling ging door!
 Om 03:00 uur (onze tijd) stapte Neil van de ladder en nam "een kleine stap" (linkervoet eerst) in de geschiedenis. In de schaduw van de Eagle keek hij rond "Het heeft haar eigen schoonheid als een hoge woestijn van de Verenigde Staten." Houston herinnerde hem om grondmonsters te nemen en Neil stopte wat rotsen en grond in zijn zak. Als, om wat voor een reden dan ook, de astronauten met spoed zouden moeten vertrekken, de wetenschappers tenminste een zak vol grondmonsters hadden voor hun experimenten.
Als snel volgde Buzz Aldrin hem. "Mooi uitzicht!" riep hij toen hij bij het brede gangpad van de landingsmodule stond. "Is dat niet mooi!" zei Armstrong. "Schitterend uitzicht hier."
"Magnificent desolation (Prachtige verwoesting)" zei Aldrin.
Deze twee woorden beschreven het yinyang van de maan. De inslagkraters, de heuvels, de lagen van maanstof, het was echt buitenaards. Toch voelde de Tranquility basis bekend, als thuis. De astronauten die daarna naar de maan gingen hadden dat zelfde gevoel. Misschien komt dat door het lange staren naar de maan vanaf de Aarde. Of misschien omdat de maan een stukje Aarde is dat is losgeslagen, miljoenen jaren geleden. Niemand weet het, het is gewoon zo.
Eigenlijk was het een vreemde wetenschap. De luchtloze omgeving beïnvloedde het zicht van de astronauten en leek de horizon onnatuurlijk dichtbij. Erger nog, de hele wereld leek gebogen, dit effect komt door de kleine diameter van de maan. "Afstanden zijn hier bedrieglijk" merkte Aldrin op.
 De lucht was evenzeer verbijsterend. Ondanks dat de Eagle op een heldere ochtend landde was de lucht zo donker als middennacht. Een astronomisch paradijs? Nee, er is was geen ster te zien. De gloed van de maan bederft het uitzicht 's nachts. Alleen de Aarde was helder genoeg om te zien, glanzend blauw en wit, iets schuin hangend.
Armstrong was vooral gefascineerd door het maanstof die hij met zijn schoenen opwierp. Hier op de Aarde krijg je een kleine stofwolk in de lucht als je loopt, maar op de maan is er geen lucht. "Als je op de grond springt, draait het stof binnenste buiten, het ziet eruit als een rozenblad." zegt Armstrong."Er is alleen een ring van deeltjes, niks er achter, geen wervel, helemaal niets. Dit is werkelijk uniek." Genoeg, het is tijd om te werken.
Neil en Buzz plaatste een zonnewind collector, een seismograaf en een laser reflector. Ze plaatste een vlag en een plaquette waarop staat "We komen in vrede namens de gehele mensheid". Ze maakte het eerste interplanetaire telefoongesprek, "Ik heb geen woorden voor de trots die we voor jullie hebben." zei President Nixon vanuit het Oval Office. Ze verzamelde 21 kilogram aan maanstenen en namen 166 foto's en controleerde, controleerde en controleerde.
Uiteindelijk, na twee en een half vermoeiende uren was de tijd gekomen om te gaan. De checklist vervolgde: Klim terug in de Eagle. Berg de rotsen op. Bereid het schip voor op vertrek (opnieuw). Eten: Hutspot of kippensoep. En eindelijk slapen.
Dat was de limit. "Je kunt gewoon niet slapen als je wacht op de lancering" zei Buzz Aldrin na de missie.
De Eagle was geen slaapcabine. De kleine cabine was lawaaierig door de pompen en helder verlicht door de waarschuwingslampen die niet gedimd konden worden. Zelfs met het raam afgedekt kwam er een fel licht van de zon binnen. "Toen ik eindelijk kon slapen en ik in mijn stoel zat er nog iets anders dwars" zei Armstrong. De Eagle had een telescoop die als een periscoop uitstak. "De Aarde scheen precies door de telescoop in mijn ogen. Het was als een felle lamp."
Om wat rust te krijgen sloten zij hun helm van het ruimtepak. Het was tenminste stil daarbinnen en ademde ze niet al het maanstof in dat ze tijdens de wandeling hadden meegenomen, zei Aldrin. Helaas, ook dat loste niets op. Het koelingssysteem van de ruimtepakken, nodig voor de warme maanoppervlakte, was te koud om in te kunnen slapen. Buzz Aldrin heeft hoogstens een paar uur kunnen doezelen. Armstrong bleef gewoon wakker.
Toen de wake-up call eindelijk kwam, "Tranquility basis, Tranquility basis, Houston. Over." antwoordde Armstrong enthousiast "Goede morgen, Houston, Tranquility basis. Over."
De lange dag was over. Het was tijd om naar huis te gaan, de Aarde voor een goede nachtrust.
[ Source of Origin: NASA Creative Rewritten by J.Wouda ]
Gerelateerde artikelen (Nederlands):
♦ 14/01/04 - Gaan we naar de maan, dan gaan we naar de Maan
♦ 28/09/05 - Weer naar de Maan (Bert Swart)
More information (English):
♦ The NASA Apollo Program
♦ NASA Apollo Foto Archief
|
|
RSS2.0 FEED
