|
| Alle donaties zullen worden gebruikt voor deze website. |
|
|
U kunt ook via de bank een donatie doen op reknr: P7301796 tnv
ONTWIKKEL.COM
te MAARSSEN |
|
|
| Hallo Wereld. (Dagboek Anousheh Ansari) |
|
Foto: De twee teams van het ISS zitten gemoedelijk bij elkaar.
|
( Anousheh Ansari, 22 Sep 2006 )
[ ruimtestation ]
- Laatste update: 22 Sep 2006 20:53 - 68971 maal gelezen.
|
|
|
|
Ik ben er eindelijk...de reis was lang maar het zeker waard...laat ik bij het begin beginnen. De dag begon vroeg voor ons in Baikonur. We stonden om 01:00 uur (Baikonur tijd) op en hadden een kort ontbijt, gevolgd door een alcohol wasbeurt. Toen kregen we een paar witte lange onderbroeken om te dragen onder het vlucht uniform en gingen naar de lanceerplaats.
|
We hadden daar een kort gebed en zegening en toen we onze kamer verlieten zette wij onze handtekening op de slaapkamerdeur. Dat is een traditie en is begonnen met Yuri Gagarin. Er wordt ook verteld dat de schoonmaakdame die de volgende dag de kamer kwam schoonmaken de handtekening van de deur probeerde te poetsen maar werd ze snel gestopt. Mijn handtekening staat nu naast die van Greg Olsen, de derde ruimtetoerist en Marcos Pontes, de eerste Braziliaanse astronaut.
Ik belde mijn grootmoeder voordat ik vertrok omdat zij niet in Baikonur kon zijn. Zij wenste mij veel geluk en een veilige thuiskomst.
Toen gingen we met de bus naar het lanceerplatform. Vanaf het Kosmonaut Hotel deur tot aan de bus is een korte wandeling. Aan beide zijde van het pad stonden familie, vrienden en de journalisten die foto's en video opnames maakte. In het verblindende licht van de flitslampen zag ik al mijn familieleden die voor de lancering waren meegekomen. Ze waren al vroeg op om mij weg te zien gaan op dit grote avontuur. Mijn moeder huilde en alle andere probeerde hun tranen te bedwingen.
We stapten in de bus op weg naar het lanceerplatform. Tijdens de gehele rit was ik verbazingwekkend kalm. Ik dacht dat ik op de ochtend van de lancering zeer nerveus zou zijn maar tot mijn eigen verbazing voelde ik geen angst of ongerustheid.
We reden naar het gebouw waar we voorbereid werden op de lancering en gingen we naar een kamer waar we ons ruimtepak aankregen. Een voor een gingen we de kamer binnen, eerst Misha Tyurin, toen Michael L.A. en toen ik.
Nadat we aangekleed waren gingen we naar een kamer met een glazen wand voor de definitieve toestemming van de officials en het ruimtepak lek test. Aan de andere kant van het glas zaten mijn moeder, m'n zus Atousa en mijn man Hamid al klaar. De kamer was gevuld met verslaggevers. We zaten daar een tijdje terwijl we zwaaide en praatte met gebarentaal met onze familieleden toen ze in kleine groepjes de kamer binnen kwamen en weer gingen om plaats te maken voor de volgende groep. We zullen er wel raar uitgezien hebben voor de camera met al onze gekke bekken en gebaren.
We deden de lektest en de officials gaven hun toestemming. We werden begeleid naar de bus en zwaaide naar het publiek en de reporters. De volgende traditie is een het maken van een stop voor de jongens om een plasje te doen. Ook dit schijnt begonnen te zijn met Gagarin en doen ze dat nog steeds. Ik hoefde dit niet te doen en gebruikte deze tijd om mij mentaal voor te bereiden.
We stopten bij de voet van de raket en stapte uit en liepen naar de ladder die leidt naar een kleine lift net groot genoeg voor ons drieën. We gingen naar binnen en werden naar de top van de raket gehesen en stapte in de capsule. We gingen door een tent naar de levensruimte.
Ik ging als eerste naar binnen. Ik was nog steeds kalm, opgewonden...maar kalm. Ik denk niet dat mijn hart boven de 100 slagen uitkwam (normaal is dat 80). Ik had constant een glimlach op mijn gezicht. Ik nam plaats en werd vastgesnoerd.
L.A. kwam hierna en nam plaats in de kleine ruimte en als laatste kwam Misha Tyurin binnen. We waren nog twee uur verwijderd van de lancering en moeten een serie procedures uitvoeren. Ik was verantwoordelijk voor drie simpele handelingen, ik moest de condensatie ventiel bedienen en schakelen tussen de levens en lanceer module, het openen en sluiten van de zuurstof als dat nodig was (vrij belangrijke taak) en het aangeven van vluchtgegevens aan de andere bemanningsleden die naast mij zaten. Helaas niet erg gecompliceerd en kon ik deze taken uitvoeren als dat nodig was.
Ik volgde hun handelingen van het vluchtplan op de voet en maakte wat persoonlijke aantekeningen met het oog op mijn boek als ik daarvoor de kans kreeg. Eindelijk was het moment daar en begon het aftellen. LA, Misha en ik gaven elkaar de hand en zeiden: "Klaar...daar gaan we." Ik dankte God voor het waarmaken van mijn droom en voor alles wat Hij mij heeft gegeven. Ik vroeg om alle harten met liefde te vullen en vrede te brengen op de prachtige creatie dat wij Aarde noemen.
5...4...3...Ik ga nu echt...2...Ik hou van je Hamid...1...en een soepele lift off.
Kijkend naar de lancering van de TMA 8 had ik nooit gedacht dat het zo soepel ging in de capsule. Het was als het opstijgen van een vliegtuig, toen kwamen de G-krachten maar heel licht. Ik denk dat we maximaal 2 of 2,5 G haalde en toen werd de neus gedeelte afgeworpen. Alles ging heel soepel. Een straal van licht vulde de capsule en warmde mijn hart. Ik denk dat ik hardop gelachen heb. Het genot was onbeschrijfelijk.
De scheiding van de laatste trap was het meest voelbaar voor mij en toen gewichtloosheid.
Dit fantastische gevoel van vrijheid tovert op ieders gezicht een glimlach. Ik zweefde voorzichtig uit mijn stoel en bleef giechelen. Ik kon het gewoon niet geloven, en om eerlijk te zijn, het was als een droom voor mij. Ik was zo strak in mijn stoel gebonden dat ik niet naar buiten kon kijken.
L.A deed zijn handschoenen uit en deze begonnen te zweven in de cabine. Ik kon gewoon niet meer stoppen met giechelen. Eindelijk was ik in staat om naar buiten te kijken en zag de Aarde voor de eerste keer. Tranen begonnen over mijn wangen te rollen. Ik kon bijna geen adem meer halen. Zelfs als ik daar nu weer aan terug denkt beginnen te tranen weer te komen. Daar was de Aarde, het draaide gracieus om zichzelf onder de warme stralen van de Zon. Zo vredig, zo vol met leven, geen teken van oorlog, geen grenzen geen problemen, gewoon pure schoonheid.
Ik zou willen dat iedereen dit gevoel kan ervaren met heel hun hart, speciaal de regeringsleiders van de wereld. Misschien kan deze ervaring een nieuw perspectief op de wereld geven en vrede brengen op Aarde.
Ik denk dat het genoeg is voor nu...Ik zal de volgende keer vertellen over de reis hier naar toe. Ik verlang nu naar wat ruimtevoedsel en zal bij het volgende rondje meer schrijven, momenteel vliegen we boven de Stille Oceaan en naderen Mexico
Anousheh Ansari
[ Bron: Anousheh's Blog ]
Update: 22 September 2006
ONGELOVELIJK!
L.A. (Michael Lopez-Alegria) riep mij net om de shuttle Atlantis te zien. "Wat een gezicht". Deze reis wordt beter en beter. Het was schitterend, Eerst slechts een blinkende stip van oranje licht dan een vast punt van licht, en op het laatste leek het op een mooie Komeet in slowmotion. Een stralend oranje punt met een staart van wit licht.
Gewoon ongelofelijk! Terwijl ik hun ziet afdalen bid ik voor een veilige landing. We raakte ze kwijt in het toen het daglicht het beeld vervaagde, maar later hoorde wij dat ze veilig en wel geland zijn.
Vrolijke thuiskomst Atlantis
-Anousheh Ansari-
(uit het dagboek van Anousheh Ansari)
More information (English):
♦ Anousheh's Blog
Meer Blogs van Anousheh (Nederlands):
♦ Mijn liefste Peter
♦ Anousheh Ansari, Douchen in de ruimte
|
|
|
|
|
|
|
Terug
|
|
|
NIEUW: 24/7 LIVE STREAM
SPACE STATION WEBCAM
|
|
RSS2.0 FEED
